Laatst was ik in gesprek met een goede kennis. Zij had net aan de groep waar we beiden deel van uitmaken, aangegeven te moeten stoppen. Een mededeling die haar emotioneel raakte. Het was een tweestrijd geweest tussen het hoofd en het hart. Het hart had verloren. Ik voelde dat ik hierover met haar in gesprek moest gaan en tijdens dat gesprek kwamen de tranen weer tevoorschijn. Het liefst had ik op dat moment de armen om haar heengeslagen in een poging haar te steunen. In plaats daarvan raakte ik haar arm voorzichtig aan. Met een grimlach zei ik nog: ‘Ik moet uitkijken, anders wordt het ook #me too/I have”. Het toverde wel een glimlach op haar gezicht.
Later dacht ik echter: ‘Waarom is het niet meer mogelijk om, zonder bijbedoelingen, fysiek contact met elkaar te hebben? Zijn we met die hele #me too-discussie niet doorgeschoten? Wat is de grens van wat wel de moeite waard is om het in de openbaarheid te brengen en wat niet? Is een hand op de knie leggen bij een vrouw door een man een grens die overgegaan wordt, omdat daar mogelijk een seksuele tint aan zit?
Houd me ten goede. Waar sprake is van machtsmisbruik met het doel om een ander tot seksuele handelingen aan te zetten, die deze niet wil, geldt dit voor mij ook als grensoverschrijdend gedrag.
Maar de vraag die bij mij na al die publiciteit opkomt, is waarom komen al die vrouwen en mannen ineens met hun ervaringen naar buiten? Is dit het gevolg van de sociale media? Is het omdat het gebruik van dit Twitteraccount redelijk anoniem gebruikt kan worden? Sommige ervaringen dateren van tien of meer jaren geleden. Waarom dan dat nu alsnog naar buiten brengen?
Laatst las ik in Trouw een artikel van een leraar in het voortgezet onderwijs. Vanuit zijn rol als coördinator sprak hij vaak een-op-een met leerlingen tot hij zich bewust werd van zijn kwetsbare positie. Vanaf dat moment zorgde hij er voor dat hij en de leerling goed zichtbaar waren, dit om zijn eigen privacy te waarborgen en te voorkomen dat hij valselijk beschuldigd zou worden.
Wat hier gebeurt, is dat er niet meer van het goede van de mens uitgegaan wordt, maar zaken op voorhand al verdacht zijn. Bewijs dan maar eens het tegendeel.
En hoe moet het met de mannelijke leerkracht die een gevallen kleuter probeert te troosten door die op schoot te nemen? Wat denkt de ouder als de kleuter vertelt, dat hij bij meneer op schoot heeft gezeten? Ook hier is een verkeerde gedachte snel gemaakt, terwijl de leerkracht zijn pedagogische rol zo goed mogelijk probeert in te vullen. Wat doet een leerkracht als hij te horen krijgt dat ouders hierbij vraagtekens zetten? Bedenkt hij zich dan wel een tweede keer? Wie is er dan de dupe? Zowel leerkracht als leerling!
Toen ik aan een peuterleidster vroeg of er bij haar ook mannen werkten, keek ze me aan met een blik van: wat denk je zelf? Natuurlijk snap ik dat ouders van peuters huiverig zijn om hun kind aan de handen van een mannelijke peuterspeelzaalleider toe te vertrouwen, maar is ieder dier op vier poten een hond? Met andere woorden: niet iedere mannelijke peuterspeelzaalleider is een seksueel monster.
Voor mijn gevoel schieten we door en benaderen we de seksuele problematiek niet meer genuanceerd. We kennen niet meer het voordeel van de twijfel, maar reageren eerder met: bewijs maar eens dat je niet verdacht bent.
Nogmaals, ik pleit niet voor ongewenst gedrag en ongewenste intimiteiten. Die grens moeten we met elkaar trekken, maar we moeten er wel voor zorgen dat niet elk fysieke contact meteen als grensoverschrijdend gezien wordt.

Hans van Oosterbosch
19-11-2017